Veltikarl

Eitthvað átti ég skilt með Veltikarlinum úr Leikfangabæ í gærkvöldi.

Ég var að fara með stól ofan af efri hæðinni niður stigann þegar ég steig á möppu sem Hávar hafði skilið eftir á einu þrepinu og ég sá ekki. Annar fóturinn flaug undan mér og hinn bögglaðist undir mig þegar ég hrundi niður stigann.

Ekki fór eins illa og á horfði, bara nokkrar litlar skrámur og marblettir, en blessunin hún Lindsey vaknaði með andfælum við allann hávaðann og kom hágrátandi niður.

Eitthvað þykir henni vænt um klaufann hann pabba sinn.